मोरपीसे

मोरपीसे

जगण्याचे संदर्भ अस्पष्ट व्हायला लागले
की नकळत मी ही..
कावराबावरा होवून जातो.
नेमकी त्याच वेळी कुठूनशी..
तुझी साद कानी येते.

नाही..., , म्हणजे...
अगदी प्रत्येक वेळी तुझी साद
मला स्पष्ट ऐकू येतेच असे नाही.
पण खरे सांगू ...
ती हलकीशी कुजबुज सुद्धा पुरेशी असते रे.
याची ग्वाही देण्यासाठी,
की तू आहेस तिथे, माझ्यासाठी !

मग नकळत मी सुद्धा
आठवणींचे ढिगारे उपसायला लागतो
आणि अलगद ...
आयुष्याच्या जुनाट फडताळात
कुठल्याश्या कोपऱ्यात दबून राहिलेली
एखादी जीर्ण वही हाती लागतेच...
जिच्या पाना-पानात
असंख्य मोरपीसे सापडत जातात.
आठवणींची, सुख-दुःखाची,
तुझ्या असण्याची, क्वचित.... नसण्याचीही !
माझ्यातला मी हळूवारपणे,
मलाच नव्याने भेटायला लागतो, सापडायला लागतो.

या मोरपीसांची सुद्धा एक गंमत असते बरं
दिसतात मोठी मुलायम ...
पण प्रत्यक्षात फार बोचरी असतात
आपल्या असण्यात ...
अनेक नसण्याचे संदर्भ बाळगून असतात.
त्यांच्या दिसण्यावर नको जावूस
तो मुलायम स्पर्श ...
कित्येक अनामिक धगींनी पोळलेला असतो रे
एक विनंती करू तुला?
यापुढे जेव्हा कधी त्या मोरपीसांना शिवशील
तेव्हा त्या धगीची सुद्धा जाणीव असू दे
मला नकोस सांगू हवे तर
पण एवढे लक्षात ठेव ...
किमान त्यांचे मुलायमपण शाबित ठेवण्यासाठी तरी !

© विशाल कुलकर्णी