वाचताना माणसांना नेहमी चुकतो अताशा

चालताना पांथिकाला वाटतो रस्ता हवासा
वळण येता थांबतो अन सोडतो हलके उसासा

आरशाला वाटले भांबावलो आहे कदाचित
मी म्हणालो आरशाला बोल ना खोटे जरासा

लावतो प्राजक्त दारी वाट मी बघतो सुखाची
लागता चाहूल त्याची मीच होतो मोगरासा

एक झाली चूक हातुन पदर बघ सांभाळताना
ते म्हणाले हा तिचा तर रोजचा आहे तमाशा

भाकरीची याद व्याकुळ शोधते पडसाद कुठले?
पाशवी अवकाश उरतो भूक बनुनी मोकळासा

रेखतो भिंतीवरी मी खूण माझ्या दिनक्रमाची
रोज संध्याकाळ होते दिवस होतो सावळासा

माणसांना मोजताना फक्त डोकी मोजली मी
वाचताना माणसांना नेहमी चुकतो अताशा

मात्र सांभाळूत ओझे आवडीने आठवांचे
पाखरे येतील परतुन मग सुखांचा कर खुलासा

© विशाल कुलकर्णी