नव्या मीमराठीचा नवा संकल्प

मंडळी, बर्‍याच दिवसांच्या प्रतीक्षेनंतर आपले 'मीमराठी' पुन्हा दिमाखात तुमच्या सेवेत रुजू झालेले आहे. त्याला पुन्हा पहिल्यासारखी समृद्धी मिळवून द्यायला सिद्ध होवुया.

या निमित्ताने माझ्या एका 'जुन्या विडंबनाचे' "नवे विडंबन" नव्याने टाकतोय.... :)

पुन्हा नव्याने जुन्याच जागी तसेच सारे जमूत मित्रा
जुन्या दिसांच्या चविष्ट गप्पा पुन्हा जरा आठवूत मित्रा...

मनात खळखळ, उरात धडधड, फिरून येइल म्हतारबाबा
नसेल झेपत खट्याळ बुड्ढा, तरी जरासे नडूत मित्रा....

मनात व्हिस्की, करात मसुदा.., नवा प्रकाशक दिसेल आता
नवथर कोर्‍या, प्रकाशकाला अता जरा चल छळूत मित्रा...

उगाच तूम्ही तया चिडवता, तशात गांजा महाग झाला
भरून चिलमी अबोल स्वामी, स्मरून खळखळ हसूत मित्रा...

तुडुंब भरता नयन मधूने पुन्हा स्मरे मग सखी नशीली
ब्रुसेल्सची ती मदीर ऑड्री, स्मरून तिजला जगूत मित्रा...

कराडच्या त्या निवांत पक्ष्या लिहावयालाच लावु यंदा
नकोत लिंका लिही जरासे, तयार तज्ञा करूत मित्रा

'अमेय' कविता, 'अतुल्य' लेखन, गुरूजनांची 'सुमन' तपस्या
मिमावरी त्या प्रगाढ चर्चा 'पुन्हा घडाव्या' म्हणूत मित्रा

उतावळा तू मनात इतका कशास "विशल्या" पुन्हा शहाण्या ?
क्रमश: लिहावे, लिहित रहावे..., असूत किंवा नसूत मित्रा...


ईरसाल म्हमईकर

"माझेच जगणे खरे....."

आमचे आंतरजालीय मित्र कविवर्य श्री श्री श्री अमेय पंडित यांची शार्दूलविक्रीडित या वृत्तातली "परदु:ख" ही अप्रतिम कविता वाचली आणि आमच्या सुप्त प्रतिभेसही धुमारे फुटले (ही उच्च भाषा वाचुन कुणी अंतर्बाह्य ’फुटले’ असेल तर त्याला आम्ही जबाबदार नाही). वृत्त जपण्याचा, निभावण्याचा शक्य तेवढा प्रयत्न केलेला आहे. काही चुकले असेल तर असो, त्याने काय फ़रक पडतो? 

ज्यांना ही कविता (विडंबन) कळणार नाही, त्यांनी सरळ घरी जाऊन कार्टून नेटवर्क किंवा गेला बाजार ’झी मराठी’च्या मालिका बघाव्यात. 

हुकूमावरून

(गेल्या धा वर्षापासून नवाच असलेला) नव-ईडंबनकार ईरसाल म्हमईकर

अमेयदांची मुळ कविता इथे आहे ...
https://www.facebook.com/amey.pandit.12/posts/10200756409655806

विडंबन :

गुत्त्याच्या पुढती उभे अजुनही आशाळभुत वीर ते
भाषा कृद्ध, तिची अनेक शकले, वाणीतुनी सांडते 

वारूणीत तनू समस्त भिजली वैकुंठ झाले खुजे
जोशाने उठती अता, कचरले भार्येस ना शूर ते

दारूडा उठतो पहाट सरता.., साकी त्या हाकारते
अजुनही उरली, कशी न सरली? आश्चर्य त्या वाटते 
ओकारी मग त्यां भरात करतो, शोधी नवे सोबती
शुद्धीच्या मिटल्या खुणा मग सुरा देहात साकारते 

दारूड्यास असा तयार बघुनी इतरांसही ज्वर चढे
माझ्याहून इथे असे कुणितरी ज्याचे पिणे ना सरे
"मदिरेवीण उदास जिवन जसे भकास होउन झिजे"
दारूडा हसतो जनांस म्हणतो "माझेच जगणे खरे"

आहे मद्य जरी कटू, वचन हे साक्षात घ्या जाणुनी
क्लेशांचा अपुल्या पडे विसरही प्याला 'मधू' पाहुनी 

ईरसाल म्हमईकर

बारची या रीत न्यारी शिकवते पचवायला....

मुळ गझल 

गावठीही हाय जोवर लागते रिचवायला
थांबणे सोसेल तोवर लागते ढोसायला...

वारुणीचे ग्लास पाहुन धुंद होती माणसे
भोवताली अप्सरा मग लागती भासायला...

त्या रिकाम्या बाटलीचे हासणे खोटारडे
लागलेला वेळ थोडा ग्लासही फ़ोडायला...

बेवड्यांना सांगतो मी थांबणे आता नको
वेटरांचा धीर आता लागला संपायला...

बारची या रीत न्यारी शिकवते पचवायला
लागते मग सवय वेड्या.., ओकण्याची व्हायला!

वृत्त : कालगंगा
लगावली :गालगागा गालगागा गालगागा गालगा

नव हझलकार इरसाल म्हमईकर

पिवून घ्यावी..! (हझल)

पुन्हा नव्याने जुन्याच जागी तसेच सारे जमूत मित्रा
परमिटरुमच्या चविष्ट गप्पा पुन्हा जरा आठवूत मित्रा...

मनात खळखळ, उरात धडधड, हळूच येइल शिपायदादा
परमिट नाही खिशात आता पचवुन दारू नडूत मित्रा....

मुखात व्हिस्की, करात चखणा.., झणी बिपाशा दिसेल आता
नवथर कोर्‍या, नव्या भिडूला पुन्हा अता आवरूत मित्रा...

उगाच तूम्ही मला चिडवता, तशात दारू पुन्हा उतरते
भरून प्याले अबोल होणे, स्मरून खळखळ हसूत मित्रा...

तुडुंब भरता उदर सुरेने पुन्हा स्मरे मग सखी नशीली
अखेरची ती सिगार होती, स्मरून तिजला रडूत मित्रा...

चटावलेल्या जिभेस लहरी, हवी विदेशी मधूमदीरा
पहा कसे काजवे चमकती, पिऊन देशी पडूत मित्रा...

पहाट होता हळूच सांगू भरावयाला अजून मधुरा
नको उतारा, उगाच आता, पुनश्च प्याला भरूत मित्रा...

उतावळा तू मनात इतका कशास "विशल्या" लटपटण्याला ?
पिवून घ्यावी ! उद्यास कोठे... ? असूत किंवा नसूत मित्रा...

मायबोलीवरील एक ज्येष्ठ गझलकार श्री. निशिकांत देशपांडे यांची ही सुंदर गझल बघितल्यावर राहवले नाही. नकळत माझ्यातला ’इरसाल म्हमईकर’ जागा झाला आणि जन्माला आली एक हझल.....!! लिहू का नको, लिहू का नको करत एकदम प्रमोदकाका देव यांची आज्ञा झाली 'होळी ई-विशेषांकासाठी' काहीतरी विनोदी लिहीण्याची....

मग निशिकांतजींच्या अनुमतीनेच त्यांच्या गझलेचे विडंबन म्हणून ही हझल रचली. निशिकांतजींचे अनुमतीबद्दल मनःपूर्वक धन्यवाद !! निशिकांतजी कुठे चुक झाली असल्यास मनःपूर्वक क्षमस्व !!

श्री. निशिकांत यांची मुळ गझल इथे वाचा.
हि रचना होळी विशेषांकात इथे वाचता येइल.

वृत्त : हिरण्यकेशी
लगावली : लगालगागा लगालगागा लगालगागा लगालगागा

नव-ग(ह)झलकार इरसाल म्हमईकर....

हातात आज धोंडा या सापडू नये... (हझल)

दादागिरी कुणाला का आवडू नये?
वादात या कुणीही सहसा पडू नये

लपला टवाळ कोठे ? तू शोधशी मला...
हातात आज धोंडा या सापडू नये...

गाईन मीच गाणी, गर्दभ नका म्हणू
आधीच सांगतो मी, कोणी नडू नये

राजाच मी मनाचा, हासू नका कुणी
ऐकविन काव्य माझे, तेव्हा रडू नये..,

तूही जरा चरावे, मीही चरेन ना,
बेकार भांडणांनी दोघे सडू नये

नाहीस तू तरीही आहे निवांत मी,
माझ्याविना तुझेही काही अडू नये,

वागा हवे तसे रे, जखमा नका करू
वाढेल वाद, वाढो, नाते झडू नये ...

प्रथमच हझलेच्या वाटेला गेलोय. समजुन घ्या
विशाल