राहून गेले ...

 बोललो ना मोकळ्याने सांगणे राहून गेले

जन्म सरता आकळे उपभोगणे राहून गेले

पाखरांशी बोलतो अन हासतो वेडा सुखाने

पण स्वतःशी बोलणे समजावणे राहून गेले

बुद्ध कोणी माणसाला प्रेम कां देवून गेला?

बद्ध या भिंतीत जगणे वाहणे राहून गेले

आर्त विश्वाचे जगाला सांगतो समजावतो मी 

रोप सुकले अंगणी गोंजारणे राहून गेले

पडझडी त्या कोवळ्या रात्रीत एका सोसलेल्या

पेलतो ओझे क्षणांचे स्फुंदणे राहून गेले

थांब थोडे ऐक आता गीत माझे एकट्याचे

शब्द अडले आज ओठी बोलणे राहून गेले

© विशाल कुलकर्णी (१९.१२.२०२२)